W komentarzach poniżej pojawiły się porównania z filmami studia Ghibli. Nie są one bezpodstawne, bo Mamoru Hosoda tak samo jak artyści ze stajni Miyazakiego dotyka tematów dojrzewania i lubi przemycić treści ekologiczne. "Wilcze dzieci" wydają mi się jednak pozbawione uniwersalności jaką znajdziemy w "Szepcie serca" czy niedawno goszczącym na naszych ekranach "Zrywa się wiatr". Opowieść o rodzeństwie-wilkołakach przemawia naiwnym językiem, który zrozumieją najmłodsi, a niekoniecznie porwie dorosłych. Barierą może być choćby pierwsze 30 minut, niepotrzebnie ozdobione narracją, tłumaczącą nam to co i tak widzimy na ekranie.
Jeśli jest w nas choć odrobina dziecka na pewno nie zniechęcimy się kilkoma mniej udanymi zabiegami i będziemy czerpać z seansu niewątpliwą przyjemność. "Wilcze dzieci" to bowiem anime sprytnie wzbudzające nasze emocje, a przy tym sprawnie motywujące. Z kina wychodziłem więc z szerokim uśmiechem, podobnym do tego który nosiła na ustach Hana.
Warto!