Też się wzruszłem naprawdę rewelacyjny film studio ghibli może się dużo nauczyć

dokładnie! zgadzam się ze wszystkim

Prawda, film na pewno dojrzały i wyłamujący się ze znanych schematów, też mi się naprawdę spodobał, jednak jedna scena trochę zburzyła mi obraz wspaniałej i mądrej matki - ta w której wyszła do lasu podczas burzy szukać Ame za wszelką cenę, zamiast pojechać po córkę do szkoły i poczekać, aż Ame sam wróci.

W ogóle to Ame okazał się takim jakby niewdzięcznikiem - matka bardzo się starała i męczyła chcąc zapewnić byt jemu i Yuki, a on tak nagle opuścił dom bez słowa i zaczął wieść życie wilka.

To są dwie rzeczy, które mi przeszkadzają w tym filmie, jednak cała reszta jest tak dobra (zarówno fabuła, jak i animacja), że film jak najbardziej godny polecenia.

To nie jest ani błędnie ukazana reakcja ani zła reakcja matki. Moja matka zawsze więcej pomagała mojemu bratu, który nie radził sobie w życiu. To nie oznacza, że nie poświęcała mi czasu po prostu mi ufała w odróżnieniu do mojego brata, który się poddawał w każdej możliwej okazji i popadał w uzależnienia.
Ta cała sytuacja z Ame ma pokazać, że rodzeństwo ma dar wyboru którego zwykli ludzie nie posiadają. Yuki się rozwijała, poszła na studia, kiedy Ame poszedł niebezpieczną drogą. Matka nie potrafiła tego zrozumieć, dlaczego nie chce zmienić swojej mentalności. Ame tak naprawdę poczuł się potrzebny w innym środowisku, życie w lasie było jego przeznaczeniem. Matka odkrywając ten powód zauważa, że każdy ma swoją historie i każdy widzi świat inaczej, dlatego nie ma wpływu na to kim jest.

Kto jest bardziej zagrożony, 10-latek będący sam w lesie, w górach podczas pardzo obfitej ulewy, czy 11-latka w szkole pełnej ludzi?

Ja nie jestem matką, ale bez problemu odczułem, że to macierzyństwo jest na pierwszym planie. Świeżo po seansie mogę tylko powiedzieć, że to jeden z tych filmów, po których z wielkim żalem wraca się do rzeczywistości ;) Tyle w nim magii, piękna i wzruszeń. Z chęcią obejrzałbym jakąś drugą część, na przykład o przygodach Ame.

Niech ktoś mi powie, czy ten jej facet (bo ona na pewno nie) był lub szkolił się na lekarza z myślą o pracy w szpitalu? Bo jeśli nie to niestety, ale spłodzenie tych dzieci (a już szczególnie drugiego, bo bliźnięta może bym jeszcze przełknęła) było skrajnie nieodpowiedzialne. Ciekawe, czy gdyby poważnie zachorowały, albo miały ciężki wypadek, to też by je ukrywała przed światem, jak to robiła przed przychodnią, opieką społeczną i sąsiadami? Co do ukrywania ich przed sąsiadami natomiast, to ja to odebrałam tak, jakby ona się tych dzieci wstydziła i to było żenujące. Ogólnie film mi się nie podobał.